En El arte de la entrevista hai cinco personaxes: tres mulleres, un home e unha cámara de vídeo. As mulleres, que viven baixo o mesmo teito, son unha anciá, a súa filla e a súa neta; o home é un intruso; a cámara é unha bomba.
Un día que parece igual ca calquera outro, baixo o aspecto de instrumento para traballo escolar, a cámara entra na casa.
A ambos os dous lados da cámara, as mulleres xogan a entrevistarse. Xogando, rin e fanse dano. Moito dano. Unha entrevista é unha forma de diálogo que ten as súas propias regras, a máis importante das cales é: eu pregunto, ti respondes e o silencio tamén é unha resposta. Unha entrevista é un xogo moi serio se se fai ante unha cámara que a rexistra. Unha entrevista é unha navalla. En El arte de la entrevista, as entrevistas entran en conflito, férense unhas a outras.
A cámara entra na casa e desestabilízaa para sempre, resignificando todos os días anteriores da vida familiar e facendo que tres mulleres se vexan como nunca antes se viran. A cámara converte un día calquera nun día de dor, pero tamén de esperanza. De esperanza cara ao futuro, dende logo, pero tamén de esperanza cara ao pasado. Cecilia, Paula e Rosa descobren que o pasado está tan aberto como o futuro.
E o home? Xa o dixen: o home –coma este que asina- é un intruso.