O cambio a unha liña base de 30 anos permítenos ser compatibles con outros organismos de vixilancia do clima, que habitualmente utilizan un período de 30 anos para a realización das análises. Esta nova liña base tamén axuda a explicar as variacións observadas na extensión do xeo mariño do Ártico.

"A nova liña base fai escurecer a recente tendencia á baixa, ata certo punto debido a que os baixos valores non parecen tan baixos", dixo Walt Meier, un investigador científico do NSIDC.

Que significa cambiar o período de referencia?

Cando os científicos están a observar o xeo mariño no Ártico necesitan definir o grao de variación que se considera normal. Unha liña base proporciona un rango de referencia para comparar de que forma as medicións anteriores e actuais cambian, ou se desvían, co tempo, e permítelles aos científicos identificar as tendencias que caen fóra dese rango normal.

De acordo co investigador do NSIDC Walt Meier, utilízase o que se chama unha desviación estándar, que mide a cantidade dos datos que tenden a caer por encima ou por baixo da media. Dúas desviacións estándar, o que utiliza NSIDC, abarcan máis ou menos o 95% dos datos. O 5% restante que non entran no rango de desviación considéranse valores atípicos, destacando os datos que son inusuais.

"Un valor atípico podería ser un erro nos datos, pódese destacar un feito moi raro, ou podería indicar unha tendencia", dixo Meier. "Neste caso, levamos a cabo o control de calidade para asegurarse de que os datos non son erróneos. Así que para o xeo mariño no Ártico, en realidade vemos a forte tendencia dende o ano 2000, que fixo que os valores do xeo mariño do Ártico no verán estean a máis de dúas desviacións estándar da media de 1979 a 2000".

A diminución do xeo mariño converteuse na nova normalidade?

O cambio a 1981-2010 inclúe os valores baixos despois do 2000, facendo que a desviación estándar sexa máis ampla. "Agora, aquí está a clave", dixo Meier. "O cálculo da desviación estándar asume que a transmisión dos datos equilíbrase máis ou menos a cada lado da media. A mesma cantidade de datos debe estar por encima da media e por baixo da media durante todo o período de tempo, e a distancia dende a media debe ser coherente tamén. "

Con todo, existe unha clara tendencia á diminución na extensión do xeo mariño no Ártico, o que significa que máis datos están por baixo da media cara ao final do período de tempo. A tendencia á baixa reduce a media de 1981 a 2010 en comparación a 1979 e 2000, pero aumenta a cantidade de variabilidade, é dicir, a desviación estándar. Esta nova gama de desviación cambia só o 2,5% no extremo superior (en comparación a 1979 a 2000), pero o 20,9% no extremo inferior, que dá cabida á tendencia á baixa.

O cambio da liña base oculta a diminución de xeo mariño?

Meier advirte que a desviación estándar para o período 1981-2010 pode ocultar a forte tendencia descendente da extensión do xeo dende a década do 2000, que foi máis destacada en comparación co 1979-2000 de referencia. Con todo, cun período de comparación de 30 anos, pódese calcular a media dos cambios de ano a ano e outras variacións a curto prazo, tales como El Niño e a Oscilación do Ártico. Como resultado, esta serie de tempo permítenos ver con máis seguridade o sinal climático. No 2012, o mínimo estival de extensión do xeo mariño era menos da metade do observado en calquera outro ano durante o século XX, e que deu lugar a unha gran cantidade de enerxía que se está transmitindo do océano e a atmosfera ao resto do sistema da Terra.

Cambiar esta referencia non significa que non teñamos que preocuparnos pola diminución do xeo mariño.

"A conclusión é que o período medio e as desviacións estándar son referencias adecuadas para a transmisión de información sobre os cambios no xeo mariño", dixo Meier. "Calquera que sexa a referencia utilizada, as conclusións científicas esenciais son as mesmas: aínda hai unha forte caída no xeo mariño no Ártico, en especial durante o verán, e un pequeno aumento no xeo mariño da Antártida."