Esta obra mural de Seoane mostra a beleza das pezas realizadas do artista en edificios públicos e particulares ao longo de aproximadamente dúas décadas, e o papel fundamental que a práctica do muralismo supuxo na evolución posterior da súa pintura. Descoñecidos por unha banda importante do público debido á súa localización, a inmensa maioría na cidade de Bos Aires, os murais de Seoane cobran vida nesta mostra a través dunha selección de 62 esbozos preparatorios, pezas de valor inestimable tanto pola singularidade do seu formato como pola oportunidade que supón poder contemplar as anotacións referentes á cor, as dimensións e o deseño que o artista realizou en moitos deles; 75 fotografías de época que mostran o artista traballando nas obras e o resultado final delas, e 44 fotografías que documentan o estado actual dalgúns deses murais.

A finais dos anos corenta, Luis Seoane toma un camiño de dobre vía que o levará, por unha banda, a traballar pola renovación da arte galega e a súa inclusión por dereito propio nas correntes das vangardas europeas sen perder as súas raíces culturais e históricas, e por outro, cara á procura da integración das artes, un concepto que desenvolverá ao longo de toda a súa carreira. Seoane considera que a práctica artística, dende as súas orixes ata a Idade Media, constitúe unha simbiose entre arquitectura, escultura, pintura e demais artes que rompe a partir do Renacemento e que permanecerá disgregados en diferentes disciplinas ata o século XX, momento no que a procura da integración das artes é retomada por parte de movementos como a Bauhaus ou De Stijl e por artistas como Fernand Léger, El Lissitzky, Robert Delaunay ou Joaquín Torres-García, entre outros, como vía para transformar o conxunto da sociedade. O estudo por parte de Seoane das experiencias destes artistas, así como dos grandes muralistas mexicanos como Siqueiros ou Rivera influirá de maneira decisiva á hora de acometer os seus traballos murais. A práctica do mural permitiralle a Seoane ampliar os seus coñecementos como artista e trasladalos ao resto da súa produción, posto que a experimentación con novos materiais e a recuperación doutros en desuso, así como a aplicación de diferentes solucións para os murais grazas ao estudo do espazo e da cor reflectiranse en toda a súa obra, moi especialmente na evolución da súa pintura a partir dos anos 60 a través da introdución da abstracción.

Comisario: Silvia Longueira, Carmela Montero.