Con esa vocación naceu este proxecto que mostra, con só quince pezas, un percorrido pola súa obra pictórica. Pode parecer pouco para case corenta anos de dedicación á pintura, pero deixan clara a esencia dun autor para o que a pintura se impuxo como unha necesidade vital.

Falar dunha obra madura, no caso de Manuel Romero, é algo redundante: toda a súa obra é obra de madurez; se empeza como autodidacta, fixo unha aposta valente por obter a mellor formación xa nos anos setenta-oitenta, momento das primeiras obras que podemos contemplar. Esta decisión levouno ata a obtención da máis alta titulación no prestixioso Royal College de Londres. Non foi algo fácil, lonxe quedaban a súa etapa escolar no coruñés colexio Calvo Sotelo, e obrigáballe a deixar a seguridade do seu traballo, con case corenta anos e unha familia que manter. Pero, como dicía antes, para el a pintura foi sempre algo obsesivo, fundamental e irrenunciable.

Falouse moito de que a pintura de Romero fusiona estéticas inglesas, españolas e galegas. Obviamente a súa formación fundamental é británica, pero as súas orixes son galegas e aquí volve para pintar e vivir. Finalmente a súa obra é, sobre todo, profundamente persoal. Manuel Romero analiza con solvencia e filtra dende a súa sólida formación, pero a súa obra é fundamentalmente visceral, tanto na súa obra abstracta como a máis realista. As súas cores, elemento fundamental da súa pintura, non se entroncan nin coa pintura das illas nin coa galaica. Para Romero a creación dun cadro é un asunto solitario, case debemos dicir que realizados dende o férreo illamento do seu estudio.

A exposición, centrada na súa pintura, deixando a un lado o seu traballo como escultor, móstranos esa diversidade formal, con obras abstractas, pero tamén realistas: paisaxes, arquitecturas, retratos… que fixeron falar de surrealismo lírico, de expresionismo, da súa admiración pola escola londiniense… Ao final teremos que concluír qué é en toda a súa variada e complexa pluralidade, o pintor Manuel Romero.